Βιολογία των Ελευθέρων Ριζών και του Οξειδωτικού Στρες
Οι επιδράσεις της άσκησης στο οξειδωτικό στρες: βιοδείκτες
Οι ελεύθερες ρίζες θεωρούνταν, μέχρι και πριν λίγα χρόνια, επιβλαβείς βιολογικές δομές. Εντούτοις, σήμερα είναι αδήριτο ότι, παρά την ικανότητά τους να προκαλούν οξειδωτικές τροποποιήσεις στα βιομόρια όταν βρίσκονται σε υψηλές συγκεντρώσεις, σε χαμηλά ή μέτρια επίπεδα ενεργούν ως σηματοδοτικά μόρια, ρυθμίζουν τη λειτουργία του σκελετικού μυός, ελέγχουν την έκφραση γονιδίων και ευνοούν την εμφάνιση ασκησιογενών προσαρμογών. Η άσκηση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την παραγωγή ελευθέρων ριζών και την εμφάνιση οξειδωτικού στρες στο αίμα και τους άλλους ιστούς μέσω διαφόρων βιοχημικών και μοριακών μηχανισμών. Επομένως, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να ερευνήσει κανείς τις επιδράσεις την άσκησης στη λειτουργία των κυττάρων, των ιστών και ολόκληρου του οργανισμού κάτω από το πρίσμα της Οξειδοαναγωγικής Βιολογίας. Αυτό μπορεί να γίνει με τη μέτρηση βιοδεικτών οξειδωτικού στρες (π.χ. ένζυμα, μεταβολίτες), οι οποίοι θα πρέπει να είναι ομαδοποιημένοι ανάλογα με τη βιολογική λειτουργία τους ώστε να μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα. Εναλλακτικά, η άσκηση αποτελεί μία πειραματική παρέμβαση, η οποία μεταβάλλει την οξειδοαναγωγική ισορροπία σε επίπεδο κυττάρου και ιστού. Η απόδοση είναι ένας βιοδείκτης που συχνά χρησιμοποιείται στο πεδίο της Φυσιολογίας της Άσκησης καθώς παρέχει μηχανιστικές απαντήσεις σχετικά με το οξειδοαναγωγικό προφίλ των ιστών, τις ασκησιογενείς προσαρμογές και διάφορες ασθένειες.
Οι ελεύθερες ρίζες θεωρούνταν, μέχρι και πριν λίγα χρόνια, επιβλαβείς βιολογικές δομές. Εντούτοις, σήμερα είναι αδήριτο ότι, παρά την ικανότητά τους να προκαλούν οξειδωτικές τροποποιήσεις στα βιομόρια όταν βρίσκονται σε υψηλές συγκεντρώσεις, σε χαμηλά ή μέτρια επίπεδα ενεργούν ως σηματοδοτικά μόρια, ρυθμίζουν τη λειτουργία του σκελετικού μυός, ελέγχουν την έκφραση γονιδίων και ευνοούν την εμφάνιση ασκησιογενών προσαρμογών. Η άσκηση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την παραγωγή ελευθέρων ριζών και την εμφάνιση οξειδωτικού στρες στο αίμα και τους άλλους ιστούς μέσω διαφόρων βιοχημικών και μοριακών μηχανισμών. Επομένως, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να ερευνήσει κανείς τις επιδράσεις την άσκησης στη λειτουργία των κυττάρων, των ιστών και ολόκληρου του οργανισμού κάτω από το πρίσμα της Οξειδοαναγωγικής Βιολογίας. Αυτό μπορεί να γίνει με τη μέτρηση βιοδεικτών οξειδωτικού στρες (π.χ. ένζυμα, μεταβολίτες), οι οποίοι θα πρέπει να είναι ομαδοποιημένοι ανάλογα με τη βιολογική λειτουργία τους ώστε να μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα. Εναλλακτικά, η άσκηση αποτελεί μία πειραματική παρέμβαση, η οποία μεταβάλλει την οξειδοαναγωγική ισορροπία σε επίπεδο κυττάρου και ιστού. Η απόδοση είναι ένας βιοδείκτης που συχνά χρησιμοποιείται στο πεδίο της Φυσιολογίας της Άσκησης καθώς παρέχει μηχανιστικές απαντήσεις σχετικά με το οξειδοαναγωγικό προφίλ των ιστών, τις ασκησιογενείς προσαρμογές και διάφορες ασθένειες.